PAYINA DÜŞENİ Mİ ALIYOR HERKES BU AŞKTAN?

Payına düşeni mi alıyor herkes bu aşktan?

İşte pay etmek, hak etme kavramlarından bahsetmeye başlandığında bitiyor sevgiler. Araya “ben” giriyor “ bencilik” giriyor. Ben daha çok sevdim, ben daha çok üzüldüm, ben daha çok özledim. Ben demek İblis’liktendir. İblis'i iblis yapan, yani şeytanlıktan çıkarıp iblis yapan "Ben Âdem’den üstünüm."  lafıdır. İnsanı da insani duygularından ayıran ve bedenine bencillik tohumları eken de  “ben “ lafıdır. Benlik bencilliktir.

Çok sevdiğim bir şarkıda geçer ; ” Kendini unuttuğun gün beni anlayacaksın.” sözleri, kendi “ ben” duygumuzdan kurtulduğumuzda başka insanların varlığının farkına varacağız. Dünyada tek olmadığımızı bizden başka insanların da var olduğunu, bizim acımızdan, başarımızdan, kutsalımızdan, aşkımızdan… başka şeylerinde olduğunu anlayacağız.

Peygamberimiz Hz. Muhammed ( s.a.v) "Seven sevdiğine sevdiğini söylesin."  der bir Hadis-i Şerifinde. Peki, biz ne yaptık? Yanlış anladık, sevdiğini söyleyeni aşağıladık, sevgisini söyleyeni cesaretlendirmedik, sevgiyi dillendirmeyi acizlik olarak gördük. Neden peki? Çünkü gerçek sevgiyi yaşamadık, o huzura varamadık, sevginin ne anlama geldiği düşünmedik. Düşünmedik çünkü düşünmeyle anlaşılacak, farkına varılacak bir şey değildir sevgi. Akıldan bağımsızdır, akıl ile söz geçmez. Akıl ile söz geçseydi eğer, seveceğimiz kişileri belirleme fırsatımız olurdu.

Peki ya sevenin gözünden sevdiği nasıldır?

Yine şarkılardan örnekleyeyim; “Gözlerim ol, bakıp bakıp görmezden geldiğin, dünyamı döndür a canım.” ya da “ Güzelliğin on para etmez bu bendeki aşk olmasa.” Sevgisi de sitemi de aşığınadır. Diyemediğidir, içinde sakladığıdır belki de. Anlaşılmak ister, sevilmek ister, fark edilmek ister bazen ise hiç bilinmemek ister, gizliden sever.

Karşılığı yok ise bir sevdanın, zorla sevgi koyulmaz hiçbir kalbe. Sevgi kendiliğinden yeşerir ve büyür, ilgiye göre azalır ya da artar. Nice sevgiyi hak eden fakat bu hakkından mahrum sevilmeye değer insan vardır. Bu hak ediliş “Hakk” ile gerçekleşir kimi zaman. Hakk yolunda huzur bulunur, Hakk’ın huzura çıkılır. İşte o zaman anlaşılır ki nice bünyevi sevgi Hakk’a ulaşmak içinmiş. İşte o zaman anlaşılır acı neymiş, ne için yaşanmış, hangi kapıyı açmış?

Unutulmamalıdır ki; sevgisini asla sevdiğinin üzerinden çekmeyen, her zaman karşılıksız seven, sevdiği O’nu ne kadar üzse de sevgisini hiç azalmayan “Hakk”tır. İnsan ne kadar olgunlaşsa da insandır. Bencillik uğrar her birine.